Ik werk, woon en ren deze maand in Cambridge. Niet die in het Verenigd Koninkrijk, maar die net over de brug bij Boston, Massachusetts. Toevallig werkt er op Harvard University (gelegen in Cambridge) een hoogleraar die ik al een tijdje op het oog had voor een interview. Had ik anders een date geregeld via Skype, nu ben ik in de gelegenheid deze onderzoeker face-to-face te ontmoeten.

En ja, dat is een big deal. Ik bedoel, als je fan kan zijn van een wetenschapper dan val ik zeker in de categorie ‘grootste bewonderaars’ van deze man. Ik zal het uitleggen. Daniel Lieberman is evolutionair bioloog. Dat is op zich al een fascinerend vakgebied: aan de hand van fossielen, botten en experimenten probeert hij te begrijpen waarom ons lichaam eruit ziet zoals het eruit ziet. Nu komt het echt opwindende deel. In 2004 schreef hij samen met zijn collega Dennis Bramble een artikel over de rol van langeafstandslopen in de evolutie van de mens (waarmee hij de cover van Nature haalde). Hun conclusie? We zijn geboren om te rennen.

Dit onderzoek was reden voor journalist Christopher McDougall om Lieberman te laten fungeren als deskundige in zijn boek Born to Run, dat het tot bestseller schopte. In één klap was Lieberman bekend bij het grote publiek. In 2010 kwam de bioloog met nog een hardloopstudie op de proppen, over de voetlanding bij rennen in schoenen versus blootsvoets hollen. Het leverde hem een bijnaam op waar hij niet meer vanaf komt: de ‘Barefoot Running Professor’.

Nu zit ik tegenover hem in zijn werkkamer op de vijfde verdieping van het Peabody Museum op de universiteitscampus. Ik vraag hem of hij zich nog steeds richt op barefoot running. Mijn fout. Hij ontplotft.

“Ik vind het zo merkwaardig dat blootsvoets rennen zoveel aandacht krijgt, zo’n belangrijk onderwerp is het niet. Die aandacht komt mede door de media, die het tot een veel groter iets gemaakt hebben dan het is. En door schoenenbedrijven die geen gevoel voor perspectief hebben. Laten we eerlijk zijn: mensen rennen al miljoenen jaren en gedurende die tijd bestonden schoenen niet. Natuurlijk renden ze blootsvoets. De moderne schokdempende schoen werd pas in de jaren 70 uitgevonden, dus laten we ze vooral geen traditionele schoenen noemen want ze zijn hartstikke recent.”

Hij was nog niet klaar.

“Alles heeft voor- en nadelen, ook schoenen. En er is niks onnatuurlijks aan blootsvoets rennen, net zo min als het onnatuurlijk is om je kind borstvoeding te geven.

Huh? Hoe komen we nou bij borstvoeding terecht?

“Waarom is het dan zo’n controverse? Als mensen op blote voeten willen rennen, wat is dan het probleem? En waarom praten we nooit over wandelen op blote voeten? Voor mij is dat een blijk van hoe makkelijk mensen denken over wetenschap en dat mensen niet nadenken maar liever proberen controverse te genereren.”

Groter dan het is. Hij heeft zijn punt duidelijk gemaakt. Lamgeslagen is volgens mij het beste woord om mijn gemoedstoestand toen te omschrijven. Nadat Lieberman was uitgeraasd hebben we overigens nog een vrij normaal gesprek over de rennende mens kunnen voeren (waarover later meer). Ik ben nog steeds fan. In ieder geval van zijn werk.