Als je al jaren hardloopt, doe je dat waarschijnlijk omdat je er heel veel plezier en voldoening uithaalt. De motivatie om te trainen komt uit jezelf. Je wordt wakker en denkt: yes! Lange duurloop vandaag. Wat dan als de trainingen ‘moetjes’ beginnen te worden? Van de zomer had ik er last van. Een paar weken lang had ik moeite om de deur uit te gaan en kon ik me er slecht toe zetten stevige intervals volgens schema te lopen. Pfff…weer lopen vandaag.

Nou gebeurt het weleens dat je een dag minder zin hebt om te trainen. Maar keer op keer? Hoezo? Ik ben toch hardloper? Waarom heb ik dan zo weinig zin om hard te lopen? Ik wil niet zeggen dat ik in een existentiële crisis belandde, maar frustrerend was het wel.

Voor iedereen die zich hierin herkent, wil ik een quote delen van prestatie-expert en coach van topatleten Steve Magness. In juni verscheen zijn boek Do Hard Things: Why We Get Resilience Wrong and the Surprising Science of Real Toughness.

Motivatie zou moeten afnemen, zegt Steve in deze tweet. Je kunt niet altijd honderd procent gemotiveerd zijn. Maak je geen zorgen als het er even niet is. Het komt terug!

Er ging een maandje ‘los van het schema’ overheen, maar toen kwam de zin om te lopen inderdaad terug. En tijdelijk je training terugschroeven hoeft niet te betekenen dat je conditie in elkaar stort. Na een zomer met minder en minder zware trainingen dan normaal, liep ik onlangs een PR op de CPC halve marathon en de vijf kilometer van de Utrechtse Singelloop. Ik had relatief weinig kilometers in de benen, maar stond wel met frisse zin en hervonden zelfvertrouwen in het startvak. Volgens mij heb je daar meer aan dan andersom.