Toen in de zomer van 2018 mijn boek Alles wat je wilt weten over hardlopen uitkwam, schreef ik in het voorwoord dat het mijn droom was om in Boston de marathon te lopen. Nadat mijn partner en ik daar een poosje hadden gewoond, leek het me waanzinnig om mee te doen aan deze beroemde straatmarathon in ‘onze’ stad.

Ik schreef ook dat mezelf kwalificeren buiten mijn bereik lag. Vanwege de populariteit laat de organisatie alleen mensen toe die de limiet lopen op een andere officiële marathon. Ik had überhaupt nog nooit 42,195 kilometer gerend, was bovendien om de haverklap geblesseerd. Het bleef bij fantaseren. Maandag 18 april 2022, op tweede paasdag, stond ik toch in het startvak.

Van Hopkinton naar Boston

De race startte ‘s ochtends in Hopkinton, een klein plaatsje op, pak hem beet, 42 kilometer ten westen van Boston. Van daaruit ren je in vrijwel rechte lijn terug naar de finish op Boylston Street, terwijl je onderweg door nog vijf andere stadjes komt.

Tijdens de voorbereiding had ik een duidelijk doel voor ogen: een persoonlijk record lopen. Tot ik ruim een maand voor de race covid kreeg en trainen meer moeite kostte dan normaal. De streeftijd moest ik loslaten. En daar ben ik nu blij om!

Deze marathon was een heel nieuwe ervaring. Ik vertrok uit Hopkinton zonder prestatiedruk, zonder belemmerende zenuwen. Ik liep op een ontspannen tempo, zonder continu op mijn horloge te kijken. Waar ik wel naar keek? Het publiek. De meute langs het parcours was uitzinnig. Elk stadje loopt leeg om de lopers met koebellen, muziek en spandoeken aan te moedigen. ’Go runners! You got this! Take it, it’s yours!‘

Blauwgele finishlijn

Het respect en de steun voor de deelnemers is voelbaar. Je kunt het Amerikaanse overdrevenheid vinden, maar ik liet me volledig meeslepen. High fives all around. Armen de lucht in om het gejoel nog verder aan te zwengelen.

Tot aan een kilometer of 28 ging het vanzelf. Daarna stuit je op de Newton Hills en mag je zes kilometer lang heuvels op en af. Tuurlijk werd het zwaar. Ik voelde een blaar opkomen onder mijn grote teen. Mijn bovenbeen veranderde in een verkrampt blok beton. Maar mentaal bleef het goedzitten. Nog een high five. ‘Hurry up, the Kenyians are drinking your beer!’ Door met een grote grijns.

En dan draai je Boylston Street op en is het nog 600 meter tot de beroemde blauwgele finishlijn, die elk jaar opnieuw in de verf wordt gezet. Jaren eerder stond ik hier als toeschouwer de deelnemers binnen te halen. Tientallen keren wandelde ik over de vervaagde lijn, op weg naar de metro, me inbeeldend hoe het zou zijn om hier te finishen. Nu stond het te gebeuren. Het was fantastisch.

Deze marathon was veruit de leukste, mooiste en fijnste tot nu toe. Ook al loop ik de volgende keer weer prestatiegericht, toch hoop ik iets van de beleving en het plezier van Boston mee te nemen naar de volgende marathon.