Deze week deel ik een weetje uit de inspanningsfysiologie. Iets wat ik nooit had beseft. Een tijdje terug kwam ik erachter dat een pinda geen aardnoot is, maar gewoon een ordinaire peulvrucht. Zo’n eyeopener-momentje kreeg ik ook van dit sportweetje.

Vorige week volgde ik een webinar van de Atletiekunie voor hardlooptrainers, waarin sportarts Tom Wiggers zijn publiek soepel door de materie loodste . Hij vertelde over botten, pezen, gewrichten en spieren. Over waarom hardlopen goed is voor die weefsels, maar ook waarom grote belasting juist blessures kan uitlokken. 

Het ging over het hart en de longen, waar hardlopen natuurlijk ook goed voor is. En toen kwam hij met dit feitje: ‘Bij gezonde mensen is de functionele restcapaciteit van de longen bij maximale inspanning 20-30 procent.’ Met andere woorden: na elke uitademing blijft er lucht achter in je longblaasjes, hoe hard je ook hijgt. Je longen hebben dus altijd een klein voorraadje zuurstof in de reserve, dat uitgewisseld wordt met je bloed. 

Dit betekent dat de longen bij gezonde lopers nooit de beperkende factor zijn tijdens het hardlopen.

Mind blowing! Ik moest terugdenken aan een 5km-race van vorig jaar, de zwaarste 5 km die ik ooit liep. De volgende ochtend werd ik wakker met het gevoel alsof er een olifant op mijn borstkas zat. Alsof ik tegen een weerstand in aan het inademen was. Goed diep gegaan dus. Ik had de conclusie al getrokken: mijn longen hielden me tegen nog harder te lopen. Fout. 

Waar de beperkende factor voor je conditie en prestaties wél zit? Het hart. Hoe snel je kan lopen hangt af van de capaciteit van je hart om bloed te pompen en het zuurstofrijke bloed af te leveren bij je spieren. Het heeft daarom geen zin om als hardloper met van die fancy apparaatjes je ademhalingsspieren te trainen, lichtte Tom toe. 

Het ligt niet aan je longen. Hou dat in gedachten, als je bij de volgende race de longen uit je lijf denkt te lopen.