Met elke stap bonken hardlopers op de ondergrond. Op zich niks mis mee, zolang je genoeg ondersteunend weefsel hebt in je benen om die schok op te vangen en te verspreiden. Een gebrek aan vet- en spierweefsel, maakt scheenbenen kwetsbaar voor een stressfractuur. Althans, dat is waar bevindingen van orthopeed Timothy Miller en zijn collega’s op wijzen. In Current Orthopaedic Practice schreven zij onlangs dat vrouwen met ondergewicht grotere kans hebben op dit soort vermoeidheidsbreukjes.

Geslonken spiermassa

Miller behandelt in het Wexner Medical Center van de Ohio State University geblesseerde studenten die meedoen aan universitaire competities. Hij probeert de risicofactoren in kaart te brengen die vatbaar maken voor stressfracturen, een type blessure dat artsen vaak tegenkomen bij vooral vrouwelijke atleten. In drie jaar tijd kwamen er vijftien vrouwelijke atleten met samen twintig stressfracturen langs in het medisch centrum voor behandeling. Van hen verzamelde het onderzoeksteam gegevens over leeftijd, gewicht, medische geschiedenis, dieet en eerdere blessures.

Eén van de belangrijkste risicofactoren waar ze op stuitten, was lichaamsgewicht. Drie vrouwen hadden een BMI (body mass index) van minder dan 18,5, wat hen volgens de National Institutes of Health classificeert als iemand met ondergewicht. Eén vrouw had overgewicht (BMI groter dan 25) en de rest had een ‘normaal’ lichaamsgewicht. Wat bleek? De vrouwen met een BMI lager dan 19 hadden een hoger blessurerisico dan vrouwen met een normaal of zelfs een te hoog BMI.

“Als de body mass index erg laag is en de spiermassa geslonken is, kan de schok van het hardlopen nergens anders heen dan direct naar het bot. Totdat er wat spiermassa is ontwikkeld en de BMI geoptimaliseerd is, houden hardlopers een verhoogd risico op een stressfractuur”, zegt Miller in een persbericht van Ohio State University.

Slecht doorvoed

Ook duurde het bij vrouwen met ondergewicht langer om te genezen van hun blessure, al kon het verschil nog net op toeval berusten. “Een laag BMI in atleten kan wijzen op een slecht doorvoede toestand, wat kan verklaren dat de hersteltijd langer is”, schrijven de onderzoekers in het artikel.   

Eén studie met vijftien deelnemers zegt niet heel veel. Om de relatie tussen ondergewicht en blessures te bevestigen zijn er grotere onderzoeken nodig. De bevinding sluit daarentegen aan bij eerdere observaties, waarin een laag BMI als risicofactor uit de bus kwam. Onregelmatige menstruatie, karige eetgewoonten, lage mineraaldichtheid van het bot en een eerdere stressfractuur, spelen ook mee.

Volgens Miller is het noodzakelijk dat vrouwen hun BMI in de gaten houden en krachttraining inbouwen in hun trainingsschema om de onderbenen sterker te maken. Zelfs als dat betekent dat je aankomt door die spiermassa en wat minder snel wordt.

Bron:

Marissa Jamieson e.a., Time to return to running after tibial stress fracture in female Division I collegiate track and field, Current Orthopaedic Practice. Online op 26 mei 2017. doi:10.1097/BCO.0000000000000524

Credit afbeelding: Flickr.com, SD Dirk via CC BY 2.0