Eerlijk gezegd lees ik nooit boeken van hardlopers over hun persoonlijke leven en hoe het lopen onderdeel is van hun leefstijl. Tsja, ik weet al hoe leuk rennen is en heb geen inspiratie of motivatie nodig. Run Baby Run van Nydia van Voorthuizen en Hans Nijenhuis heb ik wel gekocht. En gelezen. Waarom eigenlijk? Nu ik dit schrijf zit ik erover na te denken. Ik wijt het aan de scheenbeenblessure die me al zes maanden lang verhinderd om langer dan twintig minuten aaneengesloten te joggen. De hysterisch vrolijke oranje cover, waarop dezelfde loopschoenen bungelen als ik heb, heeft ongetwijfeld ook meegeholpen.

Wie verhinderd is zelf te lopen gaat er dan maar extra over lezen, denk ik. Over hoe heerlijk het is, meer dan een sport alleen en ja, toch wel een beetje een leefstijl. Om een beetje mee te genieten van dat gevoel. Maar ja, tijdens het lezen wel stikjaloers op het loopgeluk van de auteurs, of eigenlijk één van de auteurs. Van Voorthuizen kampte met De Knie, waar ik De Scheen heb. Dankzij De Scheen gaat mijn marathon van Berlijn 2016, waar ik nog steeds voor sta ingeschreven, niet door. Dat is wel een verschil.

In Run Baby Run word je aardig meegesleept in de levens van de auteurs en de obstakels in die levens. Herkenbare verhalen? Check. Goeie dosis zelfspot? Check. “Waarom lach je?”, vroeg vriendlief toen ik liep te gniffelen. Waarop ik de betreffende passage aan hem voorlas en hij het grinniken ook niet kon onderdrukken. Zo’n boek is het, vermakelijk.  

Fijn ook om te lezen dat er meer mensen zijn die kilo’s verliezen zodra de lange duurlopen een regelmatig terugkerend fenomeen worden. Minder leuk dat Nijenhuis ‘renner’ een raar woord vindt voor een hardloper. Beetje beledigend voor mijn blog, maar ach, kleinigheidje.

Dan nu wel een aanmerking. Het stukje over schoenen heb ik met kromme tenen gelezen. Als wetenschapsjournalist moet ik er natuurlijk met een wetenschappelijke bril naar kijken. Of moeten, ik kan eigenlijk niet anders. Die bril zit ergens ingebouwd in mijn brein en ziet alles wat niet evidence-based is, zoals de technologieën in hardloopschoenen.

Nog iets. Dat je moet drinken vóór je dorst krijgt, omdat het anders te laat zou zijn (te laat waarvoor?) zoals Nijenhuis schrijft, is een populaire fabel. Drinken wanneer je dorst krijgt is goed genoeg en zelfs verstandiger. Science says so.