Gisteren stond ik in de cheerzone de 30.000 lopers aan te moedigen die de 42 kilometer van Hopkinton naar Boston aflegden. Bij de finish op Boylston Street was het één groot feest; m’n oren deden letterlijk pijn van de klingelende bellen en schreeuwende mensen om me heen. Alhoewel dit supergaaf was om mee te maken, was ik misschien nog wel meer onder de indruk door een korte ontmoeting met Roberta ‘Bobbi’ Gibb, de dag ervoor.

Ik woonde een seminar bij op de Marathon Expo waar Gibb samen met drie andere vrouwelijke hardloophelden haar verhaal deelde met het publiek (waaronder ook Cheryl Treworgy, die in 1971 als eerste vrouw de marathon onder de 2:50 liep en moeder van Shalane Flanagan die zowel de marathon van Boston als New York won). De sessie werd geleid door Adrianne Haslet, die tijdens de bomaanslag tijdens de race in 2013 een been verloor.

Het bijzondere verhaal van Bobbi Gibb staat ook opgenomen in mijn boek Alles wat je wilt weten over hardlopen. Des te mooier om het haar in haar eigen woorden te horen vertellen. Wat een geweldige vrouw! Wie Gibb is? Zij was de eerste vrouw ooit die illegaal – want alleen voor mannen – de Boston Marathon liep.

Nog niet zo heel lang geleden dacht men dat het vrouwelijk lichaam per definitie niet geschikt was voor het rennen van lange afstanden. Men geloofde zelfs dat langeafstandslopen schadelijk en ongezond was voor het delicate vrouwenlijf; intensieve inspanning zou het moeilijk maken om kinderen te krijgen. De vrouw die afrekende met dat bizarre idee was dus onder andere de Amerikaanse Gibb, nu 76 jaar oud. Gibb had van kinds af aan een aandrang tot rennen. Toen ze begin jaren ‘60 met fascinatie naar de Boston Marathon keek, besloot ze zelfstandig te trainen om het jaar daarop ook mee te kunnen doen.

Ze probeerde zich in te schrijven voor de race, waarop ze een brief kreeg van de organisatie. Daarin stond dat ze niet mee kon doen, omdat ze er fysiek niet toe in staat zou zijn. Een vrouw 42 kilometer laten rennen, zou voor de organisatie een enorme aansprakelijkheid met zich meebrengen, vanwege het risico dat ze er vroegtijdig bij neer zou vallen door uitputting. “They were afraid my uterus would fall out”, zoals Gibb het verwoordde tijdens de seminar.

Ze liet het er niet bij zitten. Dan maar illegaal meedoen. Op 19 april in 1966 wachtte de toen 23-jarige Gibb in haar capuchontrui en de korte broek van haar broer geduldig af in de bosjes rond de start van de Boston Marathon. Toen het startschot klonk, liet ze de helft van de mannen voorbij razen en sprong er toen achteraan. Uiteindelijk kwam Gibb, die intussen door het publiek en de andere deelnemers als vrouw was herkend en door iedereen wild werd aangemoedigd, binnen bij de beste dertig procent marathonlopers.

Deze held heb ik mogen ontmoeten. Ze loopt nog steeds twee uur per dag heel rustig hard.