Een aantal jaar geleden bereikte ik een doorbraak in mijn hardloopprestaties. Niet eens op een officiële wedstrijd, overigens. Het was op een ‘Lombokloop’, georganiseerd door een trainer van A.V. Phoenix vanuit de wijk Lombok in Utrecht. Een oefenwedstrijd. Met handmatig klokken en een finish op de Dafne Schippersbrug. Na een jaar rustig trainen om mijn basisbelasting op orde te krijgen, liep ik vijf kilometer ruim binnen de twintig minuten. Een magische grens voor menig amateuratleet. Lyrisch was ik over mijn conditie en snelheid. Mijn trainer was ook blij verrast, maar meteen temperde hij mijn verwachtingen. ‘Je moet niet denken dat we nu ineens de tempo’s gaan verhogen’. Ik was licht teleurgesteld. Waarom niet? Ik was een sub20-er! 

Het is verleidelijk om bij een persoonlijk record meteen harder te gaan trainen. Niet slim. Een fenomenale dag is geen signaal om vooruit te gaan en harder te pushen, het is een signaal om terug te trekken, schrijft de bekende Amerikaanse prestatiecoach Steve Magness op zijn blog. In zijn boek Do Hard Things, dat nog steeds op mijn leeslijst staat, beschrijft hij de lessen die hij leerde door elite-atleten te coachen. Dit is één zo’n les. 

Een stapje terug

Van succes worden we hebberig, zegt Magness. We worden opgewonden, zien nieuwe mogelijkheden. In plaats van een stapje terug doen, doen we liever het tegenovergestelde. Inderdaad, de week na mijn sub20 wilde ik meteen gaan sleutelen aan het schema om de tempo’s af te stemmen op mijn nieuwe wedstrijdresultaat. Terwijl ik de week ervoor nog trainde met langzamere tempo’s. En het was met die langzamere tempo’s in de benen dat ik in eerste instantie dat persoonlijk record liep. ‘Het is gemakkelijk om in de val te trappen, maar als er een doorbraak is, moet de reactie niet zijn om vooruit te gaan, maar om een ​​stap terug te doen en te beoordelen waar je werkelijk staat’, aldus Magness. 

Op het moment van een doorbraak, bereikt je lichaam een nieuw niveau, zoals hij het uitlegt. Je bereikt iets wat lijf en geest nog nooit bereikten. Het laatste wat je lichaam dan nodig heeft, is dat je het gaspedaal nog dieper indrukt. 

Inmiddels weet ik dat mijn trainer een dik persoonlijk record niet ziet als reden om mijn schema aan te scherpen. Twee maanden geleden had ik nog een nieuwe doorbaak. Op de CPC in Den Haag verbrak ik eindelijk de 40 minutengrens op de tien kilometer. Op een seconde na was het zelfs een sub39! En toch loop ik loop ik mijn duizendjes nog steeds in 4:10 per kilometer.

Soms gaat er een schepje bovenop. Als ik het patroon goed heb ontwaart, gebeurt dat alleen in periodes waarin ik maand na maand steady train en mijn lijf de trainingen goed verteert. In periodes dus van consistentie, zonder uitspattingen en gekke fratsen. Om af te sluiten met een wijsheid van Magness: ‘Wanneer we grote hoogten bereiken, zijn we het meest kwetsbaar.’