Afgelopen zondag was het zo ver: de eerste wedstrijd sinds de coronacrisis. Het ging om een onderlinge trainingswedstrijd voor atleten van de Utrechtse clubs U-track en AV Phoenix. Voor mij was het m’n eerste baanwedstrijd! Doel: 18:45 op de 5000 meter. Het hele weekend zat ik erop te wachten, de drankjes al koud in de koelkast om een toptijd te vieren.

Alleen verliep het niet zoals gepland. In plaats van met een PR kwam ik thuis met een DNF (did not finish).

Het startschot viel en ik vloog weg. Veel te snel. Daarna ging het al snel bergafwaarts. Elke ronde langzamer dan ik wilde. Het was warm. M’n mond kurkdroog. Na een kilometer sloeg de moedeloosheid toe. Een tijd van onder de 19 minuten kon ik vergeten. Elke ronde dacht ik aan stoppen. Hoeveel rondjes nog?Net toen ik probeerde te achterhalen waar in de wedstrijd ik me bevond, kreeg ik een melding op m’n horloge: 3 km. Daar pas?! Er brak iets. Ik stopte ter plekke. Bij de finishlijn, maar dan 5 rondes te vroeg.

De opluchting was groot. Een hele minuut lang. Toen kwam de spijt. Shit. Ben ik echt gestopt? Ik had de eerste 3 kilometer constant gelopen, op 3:49. Door te vertragen naar 4:00 had het nog steeds een PR kunnen worden. Maar mijn brein kende maar twee standen: sub19 of stekker eruit.

De rest van de deelnemers druppelde binnen, langzamer dan gewild, vanwege de warmte. Maar wél gefinished. Ik voelde van alles: schaamte, teleurstelling, frustratie.

Toevallig schreef ik deze week voor NEMO Kennislink een artikel over veerkracht, het vermogen om met tegenslag om te gaan. In vergelijking met een viruspandemie die het land lam legt is een DNF een tegenslag van een heel ander kaliber, maar hoe groot of klein ook, elke context kent zijn eigen stressvolle gebeurtenissen.

Voor dat stuk sprak ik met twee onderzoekers die uitlegden dat je niet in je eentje veerkrachtig kunt zijn. Het is geen eigenschap die je in meer of mindere mate hebt. Je hebt er de steun van anderen voor nodig. ‘Hulpbronnen’, zoals ze dat noemden.Nadat ze gefinisht waren kwamen een aantal deelnemers me oppeppen. ‘Ach joh, eerste keer weer racen na corona, is even wennen. Maakt niet uit joh. Daar moet je echt niet mee zitten hoor. Je liep trouwens nog prima! Volgende keer beter. De zon schijnt!’

Terug op de fiets kwamen toch de tranen. Even flink balen. Lang de tijd om te kniezen kreeg ik niet. Er kwamen berichtjes en telefoontjes binnen van loopmaatjes, hulpbronnen die me aanmoedigden het van de positieve kant te zien en niet te streng te zijn voor mezelf. Niks aan de hand.

Inmiddels kan ik er om lachen. Een DNF op je eerste baanwedstrijd, klasse! Door zo’n stunt leer je meer over jezelf dan wanneer je euforisch thuiskomt met een PR. Teveel opgelegde druk, te gefocust op tijd, verwachtingen niet willen bijstellen, moeite hebben om in het moment te blijven. Ik ben nog niet zo’n sterke loper als ik dacht. Prima. Een beetje tegenslag is goed voor je ontwikkeling toch?

De dag na dit fiasco trok ik m’n (meest verende) loopschoenen aan voor een hersteltraining. Ik dacht na over m’n volgende baanwedstrijd. Die hoef ik alleen maar uit te lopen om het beter te doen dan vorige keer. Best een fijne gedachte :-).

Moraal van dit verhaal: je kan altijd op safe spelen, maar door af en toe een risico te nemen, en niet bang te zijn om fouten te maken, groei je als hardloper.