Soms denk ik dat ik niet gemaakt ben om te rennen. Noem een blessure en de kans is groot dat ik hem heb kunnen afstrepen. Misschien komt het doordat mijn rechterheup hoger staat. En blijft staan. Ondanks de verwoede pogingen van de manueel therapeut om die bekkenverwringing terug te duwen, lijken mijn heupen een eigen leven lijkt te leiden. Of misschien is het de gezellige O-vorm van mijn bovenbenen die mijn knieën een tikje naar binnen doet staan.

Hoe dan ook, op dit moment staak ik al vijf maanden training vanwege de hardnekkigste blessure tot nog toe: mediaal tibiaal stresssyndroom (MTSS). Zo zei de sportarts.

Scheenbeenirritatie dus. Oftewel een ouderwetse shin splint, zoals mijn trainers en medelopers het noemen. Shin splint heet ook wel beenvliesontsteking. Sportartsen en fysiotherapeuten gebruiken de term shin splint eigenlijk niet veel meer. Te vaag, want shin splint is een verzamelnaam voor verschillende scheenbeenklachten, waaronder MTSS.

Eenmaal thuis ben ik er verder in gedoken. De Vereniging voor Sportgeneeskunde heeft een complete richtlijn over MTSS geschreven. Een paar feitjes: de pijnklachten zijn een veel voorkomende blessure bij zowel topsporters als recreanten. Het komt door herhaalde high impact-beweging. En jawel, het vrouwelijk geslacht is een risicofactor. 

Sportartsen en fysiotherapeuten gebruiken de term shin splint eigenlijk niet veel meer.

Wat je echt wilt weten is natuurlijk hoe je ervan afkomt. In 2013 verscheen er een systematische review naar de meest effectieve behandeling van MTSS, uitgevoerd door onderzoekers van onder andere het UMC Utrecht en het AMC in Amsterdam. Ze gooiden de uitkomsten van alle studies naar behandeling van dit scheenbeenvenijn op een hoop. Ondanks dat er veel afzonderlijke onderzoeken zijn gedaan, onder atleten en militairen, kwam er nooit echt een duidelijke winnaar uit de bus.  

Een greep uit de mogelijkheden: compressiekousen, iontoforese (door middel van een zwakke ionenstroom medicijnen als dexamethason en lidocaine door de huid jagen), fonoforese (hetzelfde maar dan met ultrasound in plaats van stroom), rekoefeningen,  spierversterkende oefeningen en ijsmassage.

De conclusie is een domper. Er is niet één behandeling die eruit springt. Er is zelfs geen enkele behandeling die zich echt heeft bewezen. Op basis van het wetenschappelijk onderzoek dat er nu is, valt er niks in het bijzonder aan te bevelen. Balen.

Niet echt verrassend eigenlijk. Onderzoekers weten niet wat MTSS precies is. Waarschijnlijk een overbelasting van het bot, maar dat is niet zeker. In de literatuur wordt MTSS beschreven als een musculoskeletale, bot- en/of beenvliesaandoening. Ook is onduidelijk wat maakt dat de klachten zo lang aanhouden. 

Er is niet één behandeling die eruit springt. Er is zelfs geen enkele behandeling die zich echt heeft bewezen.

Wat je dan moet met zo’n irritant scheenbeen? Dit wil geen enkele hardloper wil dit horen, maar daar komt ie: rust nemen. Frustrerend, vind ik ook, maar dat is het advies van de Vereniging voor Sportgeneeskunde. Het best is rust te nemen van schokbelastende sporten, zoals rennen en springen, en je conditie op peil te houden met een andere sport waarbij je benen geen gewicht hoeven te dragen. Naderhand kan je de looptraining weer geleidelijk gaan opbouwen, op geleide van klachten om terugval te voorkomen.

Daar moet je het mee doen. Er zit niks anders op. Ik ga naar de sportschool voor een lesje spinning.

Bronnen:

Winters et al., Treatment of medial tibial stress syndrome: a systematic review. Sports Medicine (2013). 43:1315-1333. DOI 10.1007/s40279-013-0087-0

M.C. de Bruijn. Mono-disciplinaire richtlijn. Het mediaal tibiaal stress syndroom bij sporters. Vereniging voor Sportgeneeskunde, 9 september 2010.

Afbeelding: Afgeleide van Wikimedia Commons/Gegik onder CC BY-SA 3.0